Jeetje, alweer een week thuis. En nog steeds lichtelijk van slag, eigenlijk.
Laat ik beginnen waar ik geeindigd was. Namelijk in Kuala Lumpur.
Nou, ik kan wel vertellen dat 2 dagen Kuala Lumpur echt véél te kort is. Dat is de shopping hemel! Nu begrijp ik waarom mijn vriendinnetjes bij de KLM hem graag willen hebben, het is er geweldig.
We hebben 2 dagen non stop geshopt. We begonnen in Sungei Wang. Een echt Aziatische Mall met allemaal kleine winkeltjes vol troepjes; en ik hou daar zo van! Toen via Lot10 (een andere Mall) door naar The Pavillion. The Pavillion is een 6 etage tellende Mall van een Arabier met heel veel geld. Het stikt er dus ook van de burka's. Er zitten hele mooie zaken van heel duur tot betaalbaar en is nu prachtig versierd voor de kerst. Hier hebben we Gaby-Lee ontmoet. Heel erg leuk om wederom weer iemand uit Nederland te ontmoeten zo ver weg. We hebben de hele Mall doorgelopen inclusief de foodcourt helemaal beneden waar de lekkerste eettenten zitten. De sushi was er goddelijk.
De laatste avond zijn we naar de Chinese avondmarkt geweest. Heel erg leuk. Al die imitatie spullen! Geweldig. De meisjes hebben het ook hier super gedaan. Na 2 dagen keihard winkelen hoorde ik ze eigenlijk nog niet. We zijn richting hotel gegaan en we hebben heerlijk tapas (ja, ik weet het, beetje vreemd in Maleisie....) gegeten met Gaby-Lee.
De shopping buit was voor mij 3 paar schoenen, 2 kettingen, een armband, een paar oorbellen, 2 tassen en een boel drogisterij produkten. Gil heeft nog beter gescoort dan ik en heeft een 2 broeken, een jas, 2 blouses en een vest gekocht. Anke heeft zich netje gehouden en heeft een handtas, een bijpassende portemonnee, 1 paar schoenen en wat kleine dingetjes gekocht. Ook de meisjes hebben nog wat kleding gekregen......
Maar toen moesten we na een nacht van 3 uur slaap naar de luchthaven. Inmiddels was ook mijn jas verdwenen en de regen kletterde uit de lucht. We hadden dan ook een uur vertraging. Beetje eng voor de aansluiting in Londen, maar nog geen stress. Ben erachter gekomen dat 13 uur vliegen met daglicht hééééél erg lang is. Je vliegt met de tijd mee, dus het blijft licht buiten. We vertrokken om 09.30 uur uit Kuala Lumpur en arriveerde om 15.30 uur in Londen. We waren toen 24 uur wakker. Na het eten zijn we naar onze aansluiten naar Nederland gerent (ja, we waren de tijd vergeten en zaten heerlijk te eten, we miste dus bijna onze vlucht. Ben trots op je mam, dat je zo hard kan rennen!)
Eenmaal in het vliegtuig storten de meisjes in. Niet zo raar.... Wij ook toen we eenmaal thuis waren....
En dan een Jetlag! wat een vreemd fenomeen. Veel te vroeg wakker 's ochtends en om half 10 's avonds niet meer kunnen! Ik heb er gewoon nog last van. En dat weer in het ritme komen.... Noa moest naar school, maar Faya mocht ook voor het eerst naar het schooltje. Zie maar eens op tijd 2 kinderen aangekleed in de auto te krijgen met een jetlag. En dan het drama op school. Noa is zo gemist, dat alle kindjes even aan haar wilde zitten. Dat was een grote schok voor Noa en die riep heel hard; 'Ik wil weer naar huis, neem me mee naar huis, mamma!' Nadat ik mee ben gegaan de klas in en zij haar koala beertje voor de kinderen uit had gedeeld, ging het wel weer. En wist ze nog even te vertellen dat 'in het wild' betekent 'zonder hekje'.
Faya is de stoere van het stel, zij stond ons lachend uit te zwaaien toen we haar voor het eerst op school achte lieten.
Ikzelf heb nog een tot woensdag elke nacht gedroomt over de reis. Zo erg was ik er nog mee bezig en moesten mijn hersens nog dingen verwerken. Inmiddels is iederen weer een beetje gewent. Ik mis mijn nicht Stef wel heel erg. We zijn 2 handen op 1 buik en kunnen het heel erg goed met elkaar vinden. Maar gelukkig weet ik dat ik haar in het nieuwe jaar weer ga zien! (Thanks for everything, Stef! Miss you!)
Nu een week later. Tijd om de balans op te maken. Dat heb ik trouwens al eerder gedaan deze week. Eergister werd ik voor de 4de keer 30. En de avond ervoor word ik altijd een beetje nadenkerig. Ik maak dan vaak de balans op van mijn leven. Waar sta ik in het leven... Ik kwam tot de conclusie dat ik een heel gelukkig mens ben.
Wat een zegen om 2 gezonde kinderen te hebben, een lieve man, een droomreis met hun erbij maar ook met mijn allerliefste moeder erbij. Ik had haar er ook voor geen goud bij willen missen. Een fijn huis, goede baan en de liefste vrienden. Want wat waren de reacties leuk van iedereen! Op mijn blog, op Facebook, sms-jes, noem maar op. Onverstelbaar hoeveel mensen ons gevolgt hebben.
Dus; bedankt allemaal! En door met open armen ontvangen te worden door al die lieve mensen hier in ons kikkerland, is het een stuk minder erg om thuis te komen. Maar als ik morgen weer zo'n reis zou mogen maken, zou ik het gewoon weer doen! ;-)
Liefs Debby
